In de kerstvakantie leek er niets aan de hand. Heerlijk twee weken vrij. Ondanks alle feestdrukte, genoeg tijd voor mijzelf. Genoeg tijd voor mezelf betekent: haaktijd. Zo fijn.
Twee mutsen heb ik gehaakt, eentje zelf drie keer, omdat mijn dochter steeds maar niet tevreden was. Daarnaast heb ik twee paar handschoenen in elkaar gedraaid.
Na bijna vijf dagen achter elkaar haken en dat op de laatste avond op een plekje waar het nogal tochtte, ging het mis. Niet daadwerkelijk op dat moment, maar midden in de nacht. Ik werd wakker met een zeer pijnlijke schouder. Niet zo maar pijnlijk, maar pijnlijk in de zin van ik durf geen beweging meer te maken. Na het slikken van een aantal pijnstillers en het heel lang zoeken naar een comfortabele lighouding, ben ik uiteindelijk weer in slaap gevallen. Hierbij was ik nog in de volle overtuiging dat ik de volgende dag weer probleemloos en vooral pijnloos wakker zou worden. Dus niet…
Laat ik bij deze vermelden dat het ook nog eens mijn rechterschouder betrof en dat ik dus rechts ben. Mijn arm ging niet meer omhoog of omlaag. Niet meer naar rechts of naar links. Ik kon hem alleen nog maar in een licht gebogen vorm recht voor mijn buik houden. Licht kermend bij elke beweging die ik maakte.
Hoewel manlief ervan overtuigd was dat ik mijn schouder overbelast heb met haken, heb ik dit natuurlijk stelselmatig ontkent. Om maar vooral te laten zien, dat dit dus niet het geval was, heb ik zelfs de haaknaald gepakt en geprobeerd enkele steken te haken. Dat is dus mislukt.
Zelf ben ik blijven beweren dat ik op de tocht heb gezeten en daarom een pijnlijke schouder had, maar toch heb ik de haaknaalden een paar dagen opzij gelegd. Dag 1 ging prima, dag 2 nog geen wolkje aan de lucht, op dag 3 begonnen de afkickverschijnselen.
Hoewel de pijn op dag 3 iets was afgenomen, rust werkte schijnbaar toch, kon ik mijn arm nog steeds niet pijnloos bewegen. Het haken begon ik echter heel erg te missen. Ik wist niet wat ik met mijn handen aan moest. Ik zat continu haakpatronen op te zoeken op Google. Regelmatig pakte ik mijn haaknaalden even op, waarop mijn man ze net zo hard weer afpakte. Mijn wol heb ik op kleur gesorteerd, kon ik het toch nog even vasthouden. Mijn haakbak, oftewel troepbak waar ik alle benodigdheden in heb zitten die je tijdens het haken nodig kunt hebben, heb ik opgeruimd. Dit heb ik op dag 5 en 6 nog maar eens gedaan. Dag 7 was relatief pijnloos en op dag 8 dacht ik, bekijk het met zijn allen, ik ga weer haken.
Helemaal zonder pijn is het nog niet, dus ik probeer zo goed mogelijk na mijn lichaam te luisteren. Het gaat gelukkig steeds beter.
Ik moet na deze korte haakstop eerlijk toegeven dat ik dus hartstikke verslaafd ben. Er zijn gelukkig verslavingen die veel ernstiger zijn, dus in dat opzicht heb ik nog geluk.
Nog steeds hoor je mij niet zeggen dat mijn pijnklachten veroorzaakt zijn door overbelasting, maar ik las nu wel vaker een haakpauze in.
En wie is er hier nog meer verslaafd?
